Choroba wysokogórska występuje kiedy organizm nie potrafi zaadaptować się do warunków panujących w górach. Choroba jest bardzo poważna i wszyscy himalaiści usilnie się przygotowują by jej uniknąć. W najgorszym przypadku, kiedy zbyt późno udzielona zostanie pomoc, choroba wysokościowa może zabić.
Czym jest choroba wysokościowa?
Podróżnik przebywający na dużej wysokości zmaga się z mniejszą ilością tlenu w powietrzu niż jest to np. w krainach nizinnych. Atmosfera jest w górach bardziej rozrzedzona, a ciśnienie odpowiednio niższe. Organizm domaga się większej ilości tlenu, szczególnie jak adaptacja organizmu do wysokości była zbyt krótka. Kiedy go nie otrzymuje może dość do hiposkemii (niedobór tlenu we krwi), a w efekcie do hipoksi.
Jakie są objawy choroby wysokościowej?
Wprawny wspinacz wysokogórski dobrze wie jakich objawów ma wypatrywać, jeżeli idzie w góry. Szybka reakcja jest kluczem do uniknięcia tego, czego obawia się każdy himalaista – pozostania w górach już na zawsze.
Najczęstsze objawy choroby wysokogórskiej to szybsze bicie serca oraz pogłębiony oddech. Pozostałe objawy to bóle głowy, ogólne zmęczenie, zawroty głowy, nudności, zaburzenia koordynacji ruchowej i drżenie.
Jaka wysokość jest bezpieczna?
Lekarze zgadzają się, że choroba wysokościowa nie występuje poniżej 2500m n.p.m. Natomiast powyżej 3500m n.p.m. może dojść do poważnych objawów, obrzęku płuc oraz mózgu. Im wyżej znajdują się wspinacze tym niebezpieczeństwo jest wyższe.
Jak uniknąć choroby wysokogórskiej?
Najlepiej to nie wspinać się powyżej 2500m n.p.m. jednak jeżeli już wybieramy się na taką wyprawę trzeba pamiętać aby:
- należy się zaklimatyzować do wysokości
- nie pokonywać wysokości zbyt szybko
- obserwować u siebie i współtowarzyszy pierwszych niepokojących objawów
należy dbać o nawodnienie organizmu